Co ma wspólnego Toastmasters, dla których istotnym elementem spotkań jest runda tzw. Gorących pytań z Bobem Budowniczym i jego „Damy radę?”.

Troje badaczy – Ibrahim Senay i Dolores Albarracin z Uniwersytetu w Illinois oraz Kenji Noguchi z Uniwersytetu Southern Mississippi – potwierdziło skuteczność „pytającego dialogu (wewnętrznego)” w serii eksperymentów przeprowadzonych w 2010 roku. Zdaniem badaczy, taki dialog „może zainspirować myśli o autonomicznych lub wewnętrznie motywowanych powodach, by dążyć do jakiegoś celu”. Jak pokazały liczne badania, jesteśmy bardziej skłonni do działania i mamy większe szanse uzyskać dobre wyniki, gdy jesteśmy motywowani przez wewnętrzne przekonanie niż przez zewnętrzną presję. Pytający dialog wewnętrzny (czyli odpowiadanie na pytania, ale również zadawanie ich sobie), wydobywa powody do robienia czegoś i przypomina nam, że wiele z tych powodów pochodzi z wewnątrz. ¹

Bob Budowniczy w każdym odcinku zadaje swojej ekipie pytanie „Damy radę?” i jakkolwiek wydawać się nam to może takie „hamerykańskie”, to jednak szereg badań wskazuje na istotną rolę pytań dla naszej motywacji, dla naszego procesu decyzyjnego.

Klub Toastmasters i jego spotkania mają bardzo precyzyjną strukturę. Jedną ze składowych są Gorące pytania – czyli seria krótkich, często nietypowych, nieoczywistych pytań, zadawana „na twarz”, na odpowiedź jest ściśle wyznaczony (krótki) czas. Odpowiedzi są następnie oceniane przez publiczność. Nie jest to proste zadanie, nie mamy szans się przygotować, odpowiedź ma paść tu i teraz, wszyscy patrzą i czekają. Pytanie dostaje wyznaczona osoba, jednak na twarzach pozostałych rysują się ciekawe procesy myślowe. Pytanie uruchamia również ich umysły, świadomie lub nie, ale zastanawiają się nad nim – a jak ja bym odpowiedział, a jak to jest u mnie, czy zgadzam się z odpowiadającym? Pytanie rodzi kolejne pytania i tak oto tworzą się nowe historie, przemyślenia, wnioski, refleksje.

Miałam przyjemność, w ostatnim czasie, być prowadzącą Gorące pytania i skorzystałam z pytań, które od kilku miesięcy towarzyszą mi codziennie rano. Rano, ponieważ lubię tą ciszę, zanim jeszcze świat się obudzi. Zapach kawy, muzyka filmowa w tle (aktualnie w głośnikach Hans Zimmer), dziennik i ulubione pisadło. Codziennie, ponieważ to moja osobista operatywka, intelektualny fitness, moment zatrzymania zanim zacznę biec w prozie życia. Mam już zapisany kolejny zeszyt. Z perspektywy tych kilku miesięcy mogę domniemywać, że bez konkretnych pytań, nie byłoby to takie proste, gubiłabym motywację, zbyt długo może zastanawiając się nad tym, co takiego napisać, czy to nie będzie miałkie. Sama ze sobą dogadałam się, aby codziennie rano losować jedno z pytań z czarnego woreczka. Zapisuję je na nowej stronie, zapisuję datę i … pozwalam sobie na tzw. Ekspresywne pisanie – bez cenzury, bez zatrzymywania się nad stylistyką czy gramatyką, bez poprawiania i poprawności – po prostu piszę. Mam jeden warunek – minimum 1 strona, często jednak jest ich kilkanaście. Pierwsze zdania bywają czasem trudne do sklecenia, czasem kwadratowe i jakoś tak bez składu i ładu, każde kolejne przynosi dodatkowe przemyślenia. Z perspektywy czasu widzę, że umysł tak czy inaczej zabłądzi do aktualnych tematów, bolączek, wyzwań czy przemyśleń. Te kilka miesięcy pokazało mi na osobistym doświadczeniu coś, co w psychologii czy psychoterapii znane jest od lat – moc zapisywania myśli, terapeutyczny charakter przelewania na papier gonitwy, która może mieć miejsce w umyśle. Nie zawsze było łatwo, i nie mówię tutaj o samej motywacji i nawyku, bo ten pojawił się dosyć szybko – rytuał, który stał się przyjemnością. Nie zawsze było łatwo, bo niektóre myśli zaskakiwały, zdarzały się łzy, pojawiał się uśmiech, zdziwienie też dosyć często. Z kimś na swoim poziomie, czyli samemu ze sobą naprawdę warto porozmawiać całkiem poważnie.

Wspomniany czarny woreczek był prezentem, który osobiście wręczyła mi Agnieszka Marlińska, autorka zestawu Pytania droga do zmiany, które powodują nadal u mnie całe mnóstwo emocji. Pierwotnie zamysł był taki, że wykorzystywać je będę w pracy coachingowej z klientami (co czynię ku uciesze klientów), jednak u mnie każde narzędzie coachingowe najpierw jest testowane na ludziach :P, zaczynam od siebie. Nie wyobrażam sobie zaproponowania klientom czegoś, czego sama nie sprawdziłam, nie doświadczyłam, nie mam pewności, że jest bezpieczne i wnoszące. Nie wyobrażam sobie dzisiaj poranków bez losowania kolejnego pytania i tej chwili zadumy.

Na spotkaniu Toastmasters pozwoliłam sobie zadać 5 pytań – moi rozmówcy poradzili sobie świetnie, a Ty jak sobie odpowiesz na jedno z nich, sądzę, że niezwykle ważne na chwilę obecną … JAKIM PRZODKIEM BĘDĘ?